Het Instant Composers Pool Orchestra (ICP) treedt op 17 mei op in de Pletterij. Dit is een unieke mogelijkheid om dit legendarische orkest in Haarlem te zien en horen.
ICP treedt niet meer zo vaak in Nederland op, het orkest heeft zijn werkzaamheden grotendeels verlegd naar het buitenland. ICP werd in 1967 opgericht door onder anderen Han Bennink en de in maart 2017 overleden Misha Mengelberg. De Instant Composers Pool (ICP) speelde een belangrijke rol in de ontwikkeling van de Europese geïmproviseerde muziek en blijft met een nieuwe generatie musici – en Guus Janssen als pianist – een belangrijke kracht op het gebied van modern gecomponeerde muziek en jazz. Nu de 51-jarige ICP weer in Nederland is, mag u de kans niet missen hun concert mee te maken!
Het ICP Orchestra maakt muziek voor de eeuwige jeugd. Deze krasse knarren houden van een geintje, en daarom vindt iedereen ze leuk. Ze spelen muziek van Misha Mengelberg, de pianist die er vanaf het begin bij was. Drummer Han Bennink speelt nog altijd mee en is over de hele wereld bekend. Hij drumt echt op alles. Door geen groep ter wereld wordt op zo’n hoog niveau geïmproviseerd: een unieke mix van pakkende melodietjes en gekke tonen.
De pers over ICP:
Cyriel Pluimakers (Jazzenzo) over Restless in Pieces (2016) “De muziek van de Instant Composers Pool is nog minstens zo krachtig als ruim vijftig jaar geleden en de toevoeging van de veelzijdige en humoristische Mattijs van de Woerd is een echte vondst!”
Kevin Whitehead (NJA Jazzbulletin) over ICP in Oost-Berlijn januari 2016
“Ah, but the band sounded magnificent. The meld of five idiosyncratic horns can be breathtaking, not least when they ease out of an improvisation by slowly converging on the first note of the next tune. (Thomas Heberer’s quarter-tone trumpet’s handy for that.) As a late arrival to the saxophones, Toby Delius doesn’t even have formal parts; he alights by ear. The three strings are less cohesive on the heads, but jell when they improvise; string trios plus one are staples of the impromptu subgroups. Violist Mary Oliver’s sleek new-music chops are offset by Honsinger’s Mengelbergian anarchism on cello. Tristan’s conducted improvisations are spontaneous music theater: funny pantomime blossoms into music. Glerum somehow anchors the strings and Mengelberg/Bennink rhythm section simultaneously. ”